Verhuizing en bijna vakantie

Maandag 27 Augustus was ik met Fodé in de stad op zoek naar gordijnen en gordijnroedes voor ons toekomstige huis. Er waren twee zaken die volgens zeggen een redelijke kwaliteit leverden. De eerste, gelegen in een drukke straat nabij de Marché Niger toonde vele glinsterende, goudbrokaten gordijnen vol lovertjes en pailletten in duizend-en-één kleuren. Als kind zou ik het prachtig gevonden hebben, maar als volwassenen mag dat niet meer… Verder was er keus tussen twee gordijnroedes: de bekende, goudkleurige roede van wegwerpkwaliteit plastic met grote klatergouden knop die we ook in ons vorige huis hadden en een meer simpele, zwarte, zwaar metalen roede die deed denken aan een rioolbuis. Ik vroeg of ze nog meer soorten had, maar de verkoopster vertelde me dat ze sinds twee jaar niet meer echt durfden te investeren in nieuwe artikelen. ‘Eerst aanzien wat de politiek ging doen.’ De tweede zaak, ook in handen van een Libanees, zag er veel volwaardiger uit en de keus was veel groter. Bovendien waren er mooie gordijnroedes van zwart metaal, elegant afgewerkt met een draadwerken knop van het zelfde materiaal. Ik koos een gordijn met Afrikaanse beesten in Afrikaanse kleuren voor de slaapkamers en voor de zitkamer een gordijn in gebroken wit met witte bloemmotieven. Toen kwam de kwestie van de juiste maten van de stof met betrekking tot het naaiwerk. Ik had alle ramen opgemeten tijdens ons laatste bezoek aan het appartement en erbij geschreven welk gordijn lang moest zijn, te zeggen tot aan de vloer, en welke kort. Bovendien had ik er een tekeningetje bij gemaakt van een plooiend gordijn, zodat duidelijk zou zijn dat de afmetingen van het raam natuurlijk niet letterlijk genomen moesten worden ten aanzien van het knippen van de stof. Hij stelde me voor met zijn tailleur naar het appartement te gaan om de exacte maten op te nemen. En zoals bleek was zoals gebruikelijk geen enkel raam hetzelfde en geen enkele terrasdeur even groot, breed of hoog of even rechthoekig. Bovendien bleek het ene raam 60 cm onder het plafond te beginnen, het tweede 58 cm, het derde 67 cm. Iets later belde hij me op met de vraag of ik ook ‘franges’ wilde. Ik dacht dat hij franjes bedoelde, en antwoordde dus met een resoluut ‘nee!’, maar bedacht me en gaf de telefoon door aan Jérôme met het idee dat hij het Libanese Frans misschien beter zou begrijpen dan ik, alvorens een desastreuze fout te begaan. Maar zelfs hij had er moeite mee. ‘Wilden we de gordijnen dubbel, ja toch?’ Ehhe, dubbel, hoezo? Uiteindelijk kwamen we eruit, ‘franges’ betekende gewoon ‘plooien’. Moet je ook maar net weten. Welnu, alles is in kaart gebracht en zou worden gemonteerd wanneer we maar wilden. Of beter gezegd, wanneer het appartement klaar is. Daar leek echter niet veel voortgang in te zitten. Sinds een week was er in mijn ogen niets veranderd en nog zeer veel te doen. Maar de aannemer beloofde me dat ze diezelfde dag nog aan alles zouden beginnen, ik moest me geen zorgen maken, ‘Il n’y a pas de problème!’

Verder hebben we nieuwe meubels aangeschaft, een nieuwe bank, eettafel met stoelen, twee bedden, klerenkast, wasmachine, gasfornuis en televisie. Ook die worden bezorgd wanneer we willen. Dus…

En vervolgens deden Fodé en ik nog wat noodzakelijke boodschappen bij de drie kleine supermarkten. Het ene product is alleen bij de een te krijgen en het andere alleen bij de ander. En soms heb je mazzel dat ze hetzelfde product nu eens ook bij beide supermarkten verkopen, zodat je ze niet alle drie af hoeft te gaan. Iets wat in een stad met een onmogelijke verkeerschaos, opstoppingen, corrupte agenten en slecht rijdende chauffeurs die hun rijbewijs hebben gehaald na een uurtje autorijles via videobeelden, een hele opgave is. Of je hebt geen mazzel. Zoals ik vandaag: geen kattenbakkorrels te vinden in de hele stad. En de eerstvolgende lading komt volgens zeggen pas over 4 weken binnen. Dan kun je er gerust van uitgaan dat dit nog langer duurt. Aangezien we nog slechts kattenbakkorrels hadden voor 2 verschoningen, heb ik het spul van de afgelopen week na het verwijderen van de drollen maar gewassen met chloor en zeep, vervolgens gekookt, droog laten koken en nu voor de laatste fase buiten in de zon te drogen gelegd. Hoe idyllisch, niet waar?

1 September bezochten we het appartement opnieuw. Ik had Jérôme al ingelicht dat de aannemer me de week tevoren beloofd had een aantal zaken af te handelen tijdens de afgelopen week, maar zoals verwacht was daar nog niets aan gedaan. Daar was natuurlijk ook een hele logische verklaring voor: de verf moest eerst volledig droog zijn voor de nieuwe verf erop kon. Waarom de plinten ertussen dan nog steeds even zwart waren als de week ervoor? Wel, ze hadden de verf erop willen doen, maar toen besloten ze dat er toch beter eerst een andere verf overheen moest. Waarom dat dan nog niet was gebeurd? Wel…. ‘Maar maakt u zich niet ongerust, ik beloof dat de sleutels tussen 10 en 15 september overhandigd zullen worden, op z’n laatst de 15de. Il n’y a pas de problème!’

Dinsdag 11 september zijn we weer gaan kijken. Jérôme had me ’s morgens al ingelicht dat het allemaal wat tegen leek te lopen. De makelaarster - die eigenlijk onze enige contactpersoon en aanspreekpunt moest zijn, maar inmiddels heb ik een scala van nummers dat ik elk half uur bel om te vragen naar de voortgang van dit of dat - had hem ’s morgens al aan de lijn gehad en gezegd dat ze het weekend zeer kwaad was geworden omdat er naar haar zin te weinig in ons appartement werd gewerkt, terwijl bekend was dat we uiterlijk de 15de zouden verhuizen. Ik zei Jérôme dat dit volgens verwachting was en dat ik bij onze bezichtiging die namiddag flink boos zou gaan worden op de aannemer. Jérôme was het hier eerst niet mee eens, je behoorde beleefd te blijven. Hmm, er zijn grenzen. Kortom, toen we vier uur het appartement bekeken, bleek het er nog hetzelfde uit te zien als een week ervoor. Er zaten overal gaten in de muren, overal moest nog geschilderd worden, er misten nog ramen, de kasten waren nog zonder deuren en onafgewerkt, de badkamers waren nog even onklaar en er was nog steeds geen elektriciteit. Oh ja, de liften zijn ook nog niet geïnstalleerd, wordt leuk verhuizen met alle dozen, meubels en witgoed naar de 10de verdieping…. Nee, maar dat was vanwege… Ja, maar dat zou die namiddag nog… Ja, maar dat komt door…. We hoefden ons niet ongerust te maken, eind deze week zou alles piekfijn in orde zijn, Il n’y a pas de problème!’ Toen begon ik lichtelijk boos te worden. Zei dat ik zijn beloftes al weken aanhoor en daar niets van terugzag. En dat wij met al onze meubels e.d. vrijdag, uiterlijk zaterdag zouden verhuizen, dat we nu zekerheid wilden hebben dat we verhuizen konden en een antwoord op de vraag waarom er aan ons appartement nog steeds niets gedaan was. Ja maar, dat was vanwege zijn broer, die moest dat en dat aanschaffen. En die kraan voor de wasmachine, dat die er nog niet was terwijl hij twee weken terug beloofd had dit diezelfde namiddag nog persoonlijk af te handelen. Wel, dat was hem uitgelegd dat de loodgieter eerst de wasmachine moest zien om te weten welke kraan geïnstalleerd moest worden. Jerome zei hem dat dat bullshit was, want alle wasmachines waren hierin hetzelfde. Toen droop hij af en ging zijn broer en de eigenaar zoeken. Die luisterde naar onze klachten en zei dat de 15de geen probleem zou zijn, het appartement zou zelfs de eerste al klaar zijn. Nee, we hadden het over de 15de September. Oh? Daar wist hij niets van. De makelaarster bemoeide zich er nu ook mee en ons werd beloofd dat diezelfde middag een ploeg naar ons appartement gestuurd zou worden om aan de slag te gaan. Het bood me een zekere gerustheid dat hij het gesprek niet afrondde met ‘Il n’y a pas de problème’. We zouden hem woensdag 12 September om 4 uur weer treffen om de daadwerkelijke voortgang te zien.

Woensdag om 4 uur dus weer naar het appartement. Wonder boven wonder waren er nu volop mensen verf van de muren aan het afbranden. Natuurlijk waren de deuren van de kasten nog niet geplaatst en was er nog steeds veel te doen. Wel bleek nu dat die kraan voor de wasmachine bij de overige appartementen gewoon geplaatst was, dus wat was het verhaal dat het niet mogelijk was? Daar zou dus ook wat aan gedaan worden bij ons, morgen mocht ik komen kijken en was de rest ook gedaan. En de lift zou morgen uitgeprobeerd worden, die zou zeker vrijdag in bedrijf zijn. De elektriciteit, daar werd aan gewerkt en zou morgen geregeld worden. Geen probleem, maakt u zich niet ongerust! Zaterdag zou onze verhuizing volgens plan plaats kunnen vinden, dat garandeerde de eigenaar ons, benadrukt met een volmondig ‘Il n’y a pas de problème’. Jammer genoeg had de makelaarster er iets minder vertrouwen is. Ze vertelde ons dat het met de elektriciteit helemaal niet zo simpel lag, dat er een papier door de een verstuurd moest worden en door de ander ondertekend, terwijl beide partijen nog steeds in afwachting van de ander waren. Ze zou er morgenochtend zelf achteraan gaan en zelf de papieren van de een naar de ander brengen, zodat het alleemaal iets sneller zou gaan. Echter de lift, wel, we moesten er niet echt vanuit gaan dat die zaterdag al zou werken. Maandag hopelijk. Hmm.

Donderdag heeft Jerome de verhuizers van AGS, de gordijnenmaker en de meubelbezorger gebeld om te vragen of een verhuizing per trap naar de 10de verdieping mogelijk is…. En de dozen die hier in het hotel staan. En de koel-vrieskast die bij Olivier staat…. En de planten bij Arnaud, maar dat kan later tijdens de week of zelfs na de vakantie. Ik vertrek pas donderdag, tijd genoeg, ‘Il n’y a pas de problème’, zoals ik inmiddels kan dromen.
Nog een grappig detail: ik had op mijn cv’s ons toekomstig adres geschreven: Residence Sankara. Kwam ik er dinsdag achter dat ik het fout had gespeld, het was, zoals de spiegel ons beneden toonde, Sankaran. Prima, foutje, iedereen maakt fouten toch? Woensdag toch nog even gecontroleerd. Bleek dat beneden op de grote entreespiegel ‘Sankaran’ staat, echter op de spiegels op de bovenliggende etages ‘Sankara’. Kortom ik vraag, na de 10 verdiepingen weer te zijn afgedaald aan de makelaarster wat nou de werkelijke naam is. Wel zegt ze, ‘Sankaran’, natuurlijk. Ik wijs haar op de afwijkende schrijfwijze die ik boven zag. Ze trekt een fraaie, zwarte wenkbrauw op en zegt dat ze dit gaat verifiëren. Ach ja, het heeft z’n charme, dit soort kleine details. Zoals ook de scheve kasten en ramen, de lukraak geplaatste stopcontacten, de exact vierkanten kamer van 5.78 x 5.85 x 5.82 x 5.92, hoeken van 83 graden; je zou het haast gaan missen als het recht zou staan of gewoon van gelijke afmetingen zou zijn.

Zaterdag 15 september was dus de grote dag. Om 8 uur stond AGS bij ons hotel om de dozen daarvandaan mee te nemen samen met de resterende bij hun opgeslagen spullen. Fodé reed de pick-up van Jérôme en zou ons dit weekend met de verhuizing helpen. Om half 10 zou LG met alle meubels en witgoed komen, de gordijnenmaker zou er zijn rond diezelfde tijd om de gordijnen en gordijnroedes te plaatsen en de koelvrieskast zou een uur later gebracht worden. De mensen van AGS plus een aantal extra mannen van de bouw moesten dit alles tien verdiepingen per trap naar boven sjouwen. Boven zouden dan weer de mensen van LG de meubels monteren. Allemaal mooi uitgedacht van te voren.
Ter plekke aangekomen bleek echter de afgelopen vrijdag niets gebeurd te zijn. Eén man stond in alle rust te schilderen, twee timmerlui waren in de slaapkamer de kasten aan het inbouwen en lakken en een vierde man stond op z’n gemak te vegen alsof het om een yoga oefening ging. Hij veegde het poederachtige, parmantig opstuivende stof naar een strategische plek vlak voor de ingang zodat alle verhuizers het stof weer heerlijk konden verspreiden en het vrolijk als fijn sterrenzand weer naar beneden dwarrelde. Vervolgens verwijderde de veger ergens een klodder verf, aansluitend krabde hij langdurig zijn neus en ten slotte begon hij weer te vegen op de plek waar we hem bij binnenkomst hadden aangetroffen. Ik probeerde te suggereren dat het misschien slim was om eerst alle verf weg te krabben en daarna pas te gaan vegen. En dat het misschien handig was om het bijeengeraapte stof eerst weg te gooien vóór iedereen er doorheen walste. Hij keek me aan alsof ik hem een oneerbaar voorstel had gedaan.
Ik vroeg Mohammed, de opzichter om meer mensen te sturen, meer schoonmakers en meer schilders en dat allereerst de plafonds moesten worden afgeschilderd, omdat in nog geen half uur tijd de nieuwe bedden aldaar gemonteerd zouden worden. En dat als tweede prioriteit de zitkamer gedaan moest worden, omdat daar de nieuwe bankstellen en eettafel met stoelen zouden komen. Er ontstond een ruzie tussen de schilder en de aannemer, aangezien de schilder beweerde dat hij al vijf dagen geleden had gevraagd om een speciaal product dat op het plafond moest om de lekkageplekken weg te werken en dat dit maar steeds niet was gebracht of aangeschaft. Kortom het was niet zijn schuld dat het werk niet klaar was.
Er kwamen twee extra schoonmakers met twee kleine vegertjes en een oude lap die een uur bezig waren om een deurpost schoon te maken. Die was daarna ook wel erg schoon. Daarna waren ze opeens verdwenen. Uiteindelijk wist ik uit het belendende pand een verfkrabber op de kop te tikken en ben zelf de verf gaan wegkrabben, want dozen uitpakken had nog geen zin.
Alles kwam op hetzelfde moment binnen. Aangezien er geen enkele kamer klaar was, lieten we de dozen in mijn toekomstige atelier plaatsen en alle meubels in hun oorspronkelijke plastic beschermhoezen zoveel mogelijk in de kamer van uiteindelijke bestemming. Om een lang verhaal kort te maken, het was een zeer chaotische dag waarop ik meerdere malen een zeer sterke behoefte had aan een sigaret. Uiteindelijk wisten alle verhuizers de spullen in het huis kwijt te kunnen, de LG mensen de meubels te monteren en zelfs de schilders hun schilderwerk af te ronden. En daarna begon voor ons de grote schoonmaak en het uitpakken van de dozen. Die avond gingen we uitgeput en vies terug naar het hotel, namen een heerlijk verfrissende douche en aten bij Obama om de volgende ochtend onze werkzaamheden in ons nieuwe huis voort te zetten.

Het is inmiddels woensdag 19 september. Alles staat min of meer op hun plaats, het stof dwarrelt er nog steeds lustig op los maar dat probeer ik met emmers vol vloerreiniger te temmen. Er zijn nog talloze kleine problemen die dagelijks aan de deur kloppen, maar goed nieuws is dat we zijn aangesloten op het waternet mèt druk, zodat het mogelijk is om een douche te nemen. Moet alleen de elektriciteit het ook doen, maar ja, je kunt niet alles hebben… Het schijnt dat de lift vandaag ook is geïnstalleerd en uitgeprobeerd. Ik wacht daar nog even mee, liever een paar trappen meer dan een snelle val met een toch niet volledig werkende lift…
Marcus is al volledig gewend, vindt het bankstel heerlijk om uitgestrekt een dutje op te doen en Jasper, ach ja, die went altijd al wat moeilijke en verstopt zich als er weer mensen aanbellen en door het huis sjouwen. Gisteravond hebben we onze eerste gasten te eten gehad, Pablo en Natasha en morgen is het weer tijd om te vertrekken richting Nederland.
Fodé en Oliver een collega van Jérôme zullen gedurende die tijd op de katten passen die hopelijk een beetje kunnen wennen aan het nieuwe huis zonder ons om hen heen. En de container zal dan eindelijk de lange reis naar Guinee aanvangen, zodat we bij terugkomst eindelijk kunnen beschikken over onze in februari gesorteerde spullen.

En nu vakantie!

Recente Reisverslagen: