Een minder prettig verloop – de eerste nacht

Dit verhaal valt zo vreemd en onwerkelijk tussen de overige verhalen dat ik niet goed weet hoe te beginnen. Maar vermoedelijk past een dergelijk verhaal nooit ergens goed tussen en zal het me hoe dan ook achterlaten met een ongemakkelijk en onbevredigend gevoel. Het is alsof een lijn die ooit in het verhaal zat, voortijdig is afgebroken waarna ik me afvraag wat de zin is van doorgaan met het verhaal, aangezien het om een nieuw verhaal gaat. Maar het is geen verhaal, het is de werkelijkheid waarin lijnen vol onverwachte kronkels en doodlopende stegen zitten en ellende plotseling uit het niets kan opdoemen.

Het was vrijdagavond, 28 juli, het einde van een prachtige, onverwacht zonnige week midden in het regenseizoen. Anna logeerde sinds een week bij ons en we hadden volop gelegenheid gehad om buiten te zitten en diverse artisanats af te lopen. ’s Avonds zaten we tot laat op het terras te genieten van het laatste restje dag met om ons heen de geur van de ontluikende rozen en het gebabbel van de gardiens in de tuin op de achtergrond. Rond twaalven gingen we naar bed en iets later begon het te regenen.

Tegen drie uur sprong Marcus op ons bed terwijl hij als een gek tekeer ging. Nu regende het inmiddels erg hard en meestal betekende Marcus gekerm dat hij Jasper zocht die bang was voor zware regen en onweer. We zagen Jasper stil op een hoek van het bed zitten, dus plaatsten we Marcus naast hem, er vanuit gaand dat hij Jasper niet gezien had en dat zijn geschreeuw nu op zou houden. Maar Marcus bleef paniekerig doorgillen. Toen zag ik een rood licht flikkeren dat overal gereflecteerd werd in de zitkamer en ik vreesde brand. Op datzelfde moment bonkte de gardien met paniek op ons slaapkamerraam, roepende dat het water het huis binnen kwam.
We sprongen uit bed en bleken reeds tot onze enkels in het water te staan. Overal om ons heen was water. We tilden snel de beide katten veilig op de hoogste klerenkast en gingen naar de zitkamer waar we de oorzaak van het rode licht zagen: de nieuwe Nikon camera stond op de grond op te laden en gaf een rood alarmlicht af aangezien hij met lader en stekkerdoos onder water stond. We trokken zo snel mogelijk de stekkers uit het stopcontact – later realiseerden we ons dat we elk moment geëlektrocuteerd hadden kunnen worden met alle stekkerdozen die onder water lagen – en zetten de camera op de tafel.
Jérôme maakte Anna wakker die dacht dat we haar wekten vanwege onze geplande tocht naar Kindia, maar ook zij kwam al snel tot de ontdekking dat het om iets veel ernstigers ging. Zo snel we konden plaatsten we de meest belangrijke spullen hogerop, zoals externe harddisks, papieren, computers, Wii, dvd’s, decoder, televisie, gitaar, etc. We trokken de stekkers uit de computers en visten hun laders uit het water. Deze laders waren gelukkig via een stabilisator aangesloten geweest op de elektriciteit, maar de stabilisator bleek inmiddels compleet volgelopen te zijn met water, dus in hoeverre die nog bescherming had kunnen bieden?

We namen foto’s van het huis met de kleine, toen nog werkende camera, maar al snel gaf ook deze het op: ook hier was het water naar binnen gekomen en blokkeerde het elektronische gedeelte. Geen foto’s meer dus van het water dat meer bleef stijgen in ons geliefde huis.

Waar we eerst nog gedacht hadden dat de onderste planken van kasten en tafels wel hoog genoeg zouden zijn, kwamen we bedrogen uit. Nog geen 20 minuten later stonden de onderste planken ook onder water en moesten we alles hogerop leggen. Vervolgens kwam het water boven de 50 cm en kwamen alle muurstopcontacten onder water te staan en raakten we opnieuw in angst dat het hele ondergelopen huis, waar wij op blote voeten doorheen liepen, onder stroom zou komen te staan. We riepen de gardien dat hij de generator af moest zetten en toen zaten we in een angstaanjagend donker en een gestaag vollopend huis. Openklappende kastdeuren maakten een spookachtig geluid en ronddrijvende potten klonken hol en dof wanneer ze in aanraking kwamen met andere op drift zijnde voorwerpen.
Ik haalde wat kaarsen en de deed de twee pasgekochte stormlampen aan en plaatste er één in de slaapkamer bij de katten, waar voortdurend het erbarmelijk gehuil van Marcus klonk die trouw naast de in shock verkerende Jasper op de kast bleef zitten.

Inmiddels werd het lopen steeds moeilijker en kwam het water tot boven mijn knieën. In de zitkamer zagen we hoe vanaf het terras het water dat daar zo’n twintig centimeter hoger stond met kracht tegen de glazen terrasdeuren duwde. Van onderuit wist het een opening te manoeuvreren en sijpelde langzaam binnen. Op mijn vraag of het niet beter was om het water vrij toegang te verlenen voor het de hele muur neer zou stoten, wist niemand het antwoord. Ik had nooit meegemaakt hoe het was om aan de andere kant van een scheurende dijk te zitten tijdens hoog water, maar ik kon me nu een voorstelling maken van het paniekgevoel dat zo iemand moest hebben.

Het water bleef stijgen tot ongeveer zo’n één meter hoog. Toen ik checkte hoe het met de katten ging, dobberde het bed inmiddels rond in de slaapkamer en de nachtkastjes golfden vrolijk enkele meters verderop en maakten een zacht bonkend geluid tegen de muur. Kleren die we hoog genoeg meenden te hebben gelegd, lagen alweer deels onder water en moesten we hogerop stallen. De avondkleding die met hun zomen reeds in het water lagen, legden we bovenop de kast naast de katten. Erger was dat inmiddels de riolen het blijkbaar ook niet meer aankonden en de inhoud van de volledige stadsriolering werd uitgespuwd via de wc’s en badkuipen in de drie badkamers. Dit werd als een smerige, stinkende drab toegevoegd aan het reeds aanwezige water en vermengde zich met het huisvuil uit tuinen en straten. In de zitkamer klotsten de bamboestoelen op het water en zelfs de zware divan dobberde rond als een plastic badeendje wanneer er een nieuwe stroom water binnenkwam. De eetkamerstoelen dreven langzaam weg van de werktafel, half met hun zittingen onder water en met de spullen die we daarop hadden gestald om droog te blijven.

Uiteindelijk kwam het moment dat het water in de tuin begon te dalen. De gardiens meldden dat we de terrasdeuren open moesten gooien om het water vrij baan te geven en toen begon het gevecht met dweilen en trekkers om het water en het vuil het huis uit te krijgen. Het water daalde relatief snel, maar het duurde tot een uur of 12 voor we de ergste zwarte drab van de vloeren verwijderd hadden. De matrassen en divans bleven nog uren nalekken en zakken met kattengrit barsten spontaan open en lieten een vieze, grijze, maar in ieder geval schone smurrie achter. De katten besloten al snel dat de enkele centimeters resterend water acceptabel genoeg voor ze waren, en liepen voorzichtig en onderzoekend rond waarbij ze poogden zo min mogelijk te grond te raken en hun poten na elke stap snel omhoog te tillen om met vies gezicht de schade te bekijken, waarna ze hun smerige pootafdrukken op de weinige schoon gebleven kleren en spullen achterlieten.

Daarna kwam Arnaud om met een föhn te trachten onze camera’s, stopcontacten en adapters te redden. Een meneer van de verzekering volgde spoedig en die vertelde ons het interessante verhaal dat een vriend van hem een aantal jaren terug in dit zelfde huis gewoond had, maar reeds snel vertrokken was vanwege de overstromingen die gemiddeld twee tot drie keer per jaar voorkwamen. Hij raadde ons ook aan te vertrekken, maar we zaten met een contract van twaalf maanden en wilden de eigenaar de kans geven tot een mogelijke oplossing te komen. Deze zou tussen half een en twee uur langskomen om het probleem te bespreken.

In de tuin probeerde Fodé de auto weer enigszins droog te krijgen. Die had de hele nacht net als de gardiens als ze vanaf de paillotte naar het huis moesten lopen, tot zo’n 1.70m onder water gestaan. Hij wilde gelukkig wel starten, maar verloor bergen olie en de stoelen waren compleet doorweekt en bedekt met een onbestendige kleur donkerbruin.

De gardiens vertelden ons dat alle huizen in de straat ondergelopen was en dat de buurt woedend was. Er waren meerdere oorzaken van deze ellende, volgens de buurt. Zo werden er teveel huizen gebouwd die de afwatering blokkeerden. Eén daarvan stond een eindje verderop, overigens op hetzelfde niveau als de rest van de hoger gelegen straat. Ze hadden de regering al langer gevraagd om het af te breken, maar die had tot op heden niets gedaan. En dus liep de buurt met mokers uit richting pand om zelf het heft in handen te nemen. Het leger dat was ingezet om de buurt tegen te houden, ging uiteindelijk weg en liet de woedende menigte z’n gang gaan.
Een andere oorzaak was het vele stadsvuil dat de doorgang in de diepe afwateringsriolen stremde, waardoor het water gedwongen was een andere weg te zoeken.
Een derde oorzaak was de veel zwaardere regenval van de afgelopen jaren misschien ten gevolge van klimaatsveranderingen. En als het hoog tij was met een sterke inwaartse wind, zoals nu, kon het water niet wegstromen in zee, maar werd daarentegen met golven weer teruggedreven het land in. Een vierde reden die met name voor ons van belang was, was dat vanaf de hoger gelegen weg onze steeg tamelijk steil naar beneden liep en wij dus al het water ontvingen van de hoger gelegen straten en wijken.

Toen we in onze straat gingen kijken hoe het met de rest van onze buurt ging, zagen we overal verslagen gezichten. Onze overbuurvrouw, de oude moeder van onze vriendin Loulou zat op een stoeltje voor haar deur met nietsziende ogen voor zich uit te staren, wachtend op haar dochter om haar op te halen. Onderwijl metselde iemand haar deur van onder tot boven dicht, uit voorzorg voor nieuwe overstromingen. Iedereen in de straat vertelde ons dat deze regen geen zeldzaamheid was, een dergelijke overstroming kwam gemiddeld zo’n drie keer per zomer voor.

De eigenaar van ons huis zei dat dit allemaal best heel vervelend voor ons was, dat kon hij zich ook wel voorstellen, maar dat dit slechts eens in de 10 jaar voorkwam. Hij was hier absoluut niet van op de hoogte geweest, nee, dit was nog nooit voorgekomen. Op mijn vraag hoe het dan zat met al de meubels die er al voor onze komst gestaan hadden en die een flinke waterschade toonden van zo’n 50 cm hoog, antwoordde hij dat ze een schoonmaakster gehad hadden die altijd schoonmaakte door een emmer water leeg te gooien in de kamers. Jaja, je moet het maar bedenken!
Maar goed, hij zei dat ze bezig waren er iets aan te doen, dat we wel een aantal nachten, wel tien of meer zelfs in zijn hotel mochten slapen tot alles weer droog zou zijn en dat alles weer goed zou komen. Ik hoefde niet ongerust te zijn over mijn poezen of over onze toekomstige piano en overige spullen in de container. Die konden we met een gerust hart in huis plaatsen; een overstroming zou niet meer voorkomen.

We zouden echter niet veel tijd hebben om die nacht rustig te slapen!