De tweede nacht – Een minder prettig verloop

Eind van die zaterdagmiddag waren we na een nacht zonder veel slaap en uren dweilen en dwalen door koud, vies water vol risico’s op cholera en andere jofele ziektes, compleet afgekoeld en uitgeput. We namen een douche bij Arnaud en Corinne en aten daar alvorens wat spullen uit te zoeken en naar het hotel te gaan. Om elf uur dronken Anna, Jérôme en ik nog een glas in de bar en gingen toen snel slapen. Rond twaalf uur begon het weer te regenen, maar aangezien het hotel meerdere verdiepingen had, was niet echt duidelijk of het hard of zacht regende. Om drie uur ’s nachts kwam een sms van Arnaud binnen dat het op dezelfde manier regende als de nacht tevoren. Met hartkloppingen belden we onze gardiens op om te vragen hoe de zaken ervoor stonden. Die antwoordden dat het water snel opkwam en inmiddels al tot boven aan de trap van het terras stond. We zeiden dat we eraan meteen kwamen.

We renden door de stromende regen richting auto, konden daarna haast de weg niet vinden van het hotel naar de hoofdweg en stuitten keer op keer op wegen vol woeste draaikolken en diepe geulen en moesten dan onverhoopt achteruit rijden zonder ook maar iets te zien. Maar zelfs vooruit rijdend, zagen we zo slecht dat we een aantal malen nog net op tijd de diepe riolen en betonblokken zagen opdoemen voor we er in of tegenaan gereden waren. Onderwijl stroomde het water in donkere golven langs ons heen.
Arnaud, die meteen na ons bellen vanaf zijn huis vertrokken was, kwam vijf minuten na ons op de rotonde Hamdalaye vast te zitten, vlak voor een barricade van tot halverwege hun vensters ondergelopen auto’s, auto’s in riolen en auto’s meegesleurd door de stroming, en hij moest onverrichter zaken terugkeren.
Toen we na veel moeite de hoger gelegen straat haaks op de onze hadden bereikt, werd ons duidelijk dat we hier met de auto niet verder doorheen konden. We reden enkele tientallen meters achteruit omhoog en lieten de auto daar achter in de beschutting van een stevig huis en zo ver mogelijk verwijderd van de het overstroomde riool aan de andere kant . Daarna begonnen we onze achteraf gezien zeer gevaarlijke voettocht naar onze straat. Reeds voor het bereiken van onze weg was de stroming enorm en kwamen we slechts glibberend en moeizaam vooruit. Op de hoek moesten we over een hoge wegblokkade heen klimmen die daar was geplaatst om het water min of meer tegen te houden en het was daar dat de stroming en golfslag zo sterk was dat we bij uitglijden ver meegesleurd zouden worden. De zee was bovendien ook slechts enkele straten verder weg gelegen. Elkaars hand vasthoudend om steun te vinden gingen we voetje voor voetje de bocht om en zakten steeds dieper weg in het zwarte, koude, kolkende water, tot het bijna mijn oksels raakte. De hoop die we bij het verlaten van het hotel nog even hadden gehad dat het wel mee zou vallen, zakte heel snel weg en de angst voor de katten en het huis steeg met de minuut. Zonder ophouden beukte de regen woedend naar beneden. Alles was zwart en koud en woest. Het beeld van de zondvloed kwam in me op.

Bij ons huis aangekomen ging een van de gardiens met ons het huis binnen. Hij zei dat het water de afgelopen minuten opeens vreselijk snel gestegen was, maar gelukkig stond het binnen in huis nog slechts 30 cm hoog. Vanuit de zitkamer klonk het trieste gehuil van Marcus die alleen op de werktafel zat. Jasper konden we eerst niet ontdekken en we schenen in paniek met de zaklamp overal in het rond. Opeens weerkaatste het licht op zijn ogen en ontdekten we Jasper op het hoekje van de bank. We plaatste Marcus ernaast en begonnen de schade op te nemen met een moedeloosheid en een gelatenheid die we de dag tevoren in de ogen van onze oude overbuurvrouw hadden gezien. De dag tevoren hadden we alles dus voor niets volledig schoongemaakt. Overal gleed langzaam de vieze, zwarte waas weer overheen. De matrassen die we om te drogen op de grond tegen de muur hadden geplaatst, begonnen zompig door te zakken en waren gereed voor de vuilnis. Gelukkig hadden we de waardevolle spullen niet teruggeplaatst en we checkten of alles nog steeds droog stond. Met de koffers waren we te laat. Die hadden de vorige dag veilig hoog gestaan, maar stonden nu op de grond, zodat alle erin zittende zaken zoals gitaartas, rugzakken enz, nu ook doorweekt waren.

Toen het water verder steeg, plaatsten we de katten weer bovenop de kast, waar ze met hun vieze pootjes over mijn en Jérômes avondkleding liepen.
De gardien Seau die bij ons binnen stond, kon niet meer naar buiten nu het water op het terras enorm steeg ten opzichte van binnen. Op het moment dat we de terrasdeuren open zouden doen, zou al dat water er binnen ook nog eens bijkomen, zoals de nacht tevoren. In tegenstelling tot die nacht, hadden we dit keer ook de keukendeur dichtgelaten. Deze glazen deur werd beschermd door een metalen deur erachter en zou minder snel uit zijn voegen gerukt worden, dan de terrasdeur. Maar het was eng om het hoogteverschil te zien tussen het water binnen en het water buiten. En de regen hield maar niet op.

Toen uiteindelijk het water weer daalde rond een uur of zes in de ochtend en de deuren open konden om het water te laten weglopen, wilde Seau beginnen met het uitdrijven van het water met een trekker zoals we de nacht ervoor hadden gedaan. Jérôme en ik waren beiden echter zo down, dat we zeiden, ‘laat maar, waarom zouden we die moeite nog doen?’

We gingen op de bank zitten met de katten. Jérôme in diepe mineurstemming, ik moe en leeg en verdrietig, want beiden wisten we dat dit het einde was van ons heerlijke huis en prachtige tuin. Het einde van een droom waarin kippen zouden rondscharrelen rond het huis, bougainvilles omhoog zouden klimmen en rozen en zoetgeurende jasmijn hun bedwelmende geuren over het terras zouden verspreiden.

Vanaf 7 uur zondagochtend zette Jérôme de echte afhandeling in gang, het begin van het uiteindelijke einde. Hij belde Baku om de generator weer op te starten zodat we de airco’s zouden kunnen aandoen om de spullen te laten drogen. Hij belde Arnaud om Bolloré in te lichten dat we hadden besloten te gaan verhuizen en om de verhuizer en de schoonmaakploeg te regelen. De schoonmaakploeg kwam rond 8 uur met grote machines die het vuile water in alle kamers in korte tijd opzogen. De verhuizer AGS met Michel aan het hoofd volgde enkele minuten later en begon met uiterste precisie in zeer korte tijd alles vakkundig in te pakken. Spullen die dropen van het water werden opgetild en ingepakt. Ik liep overal rond om uit te zoeken wat mee moest naar ons tijdelijke adres tot we een nieuwe woonplek hadden gevonden. De koelkast buiten moest uitgeruimd worden, het meeste had onder water gestaan en kon direct de vuilnisbak in, maar de flessen mojito die ik gemaakt had, kon ik redden.

Nadat alle kamers gedaan waren, behalve de kamer waar we de katten in hadden geplaatst, zetten we de katten in de reeds lege kamer ernaast, zodat de kleren konden worden ingepakt. Jasper verborg zich direct onder het toch al vieze dekbed dat we voor ze op de grond gelegd hadden. Alle kasten moesten gecontroleerd, grote hoeveelheden kleding en doeken die in het water hadden gelegen, moesten meegenomen worden om uit te wassen en achteraf gezien heb ik geen idee meer van de tijd die verstreek. Ik vermoed dat we in een soort shock handelden.
Jérôme’s baas Olivier bij wie we zouden gaan logeren, kwam langs met Arnaud. Het juridisch bureau van Bolloré zou de zaken met de eigenaar verder afhandelen. En Anna die nog van niets wist lieten we door Fodé de chauffeur bij het hotel ophalen. Het huis werd verder leeggeruimd en twee vrachtwagens van AGS verlieten de tuin om de spullen in een droge loods op te slaan tot we een nieuwe woning gevonden hadden. Anna haalde met Fodé onze in het hotel achtergelaten spullen op en leverde de sleutels in. Daarna was het tijd om de katten klaar te maken voor vertrek. Jérôme en ik zetten de kattenmand op de vloer en wilden de katten er één voor één in zetten. Dit was echter niet nodig. Jasper schoot direct de veilige mand in en Marcus er hobbelde er zo snel mogelijk achteraan. Nog nooit had ik meegemaakt dat katten zo graag de kattenmand ingingen, behalve dan bij de dierenarts. Waarschijnlijk hadden ze beide schoon genoeg van de ellende hier en wisten ze zich veiliger in de mand dan er buiten.

Door de nog steeds gestaag neerstortende regen, reden we naar Oliviers huis waar de verhuizers van AGS onze koelkast en enkele dozen die we hier wilden hebben, reeds hadden geplaatst. Het huis is prachtig gelegen aan zee, maar in deze herfsttijd zag de tuin met zwembad er niet uitnodigend uit en het geheel leek een verlengstuk te zijn van onze mineurstemming. De storm gierde rond het huis en aan het eind van de tuin zagen we de zee woest omhoog slaan tegen de stenen pilaren van de omheining. De wind woedde die hele dag en nacht door en de regen bleef met bakken uit de lucht vallen.

Het is inmiddels donderdag. Het stormt dagelijks en regent onafgebroken. De zee ziet nog steeds zwart en het regelmatig hoge water op slechts een paar meter afstand van het huis ziet er vreeswekkend uit. Voor het huis liggen enkele grote, zwarte rotsblokken met in het midden een drietal kleine, fragiel uitziende struikjes. Bij hoog water slaan hoge golven over de rotsen tegen de omheining van de tuin aan. Gisteravond was de regen weer zo heftig dat Jérôme Seau belde om te vragen hoe het met ons oude huis ging. Daar bleek het water opnieuw binnen aan het stijgen te zijn en Jérôme adviseerde de gardiens om het huis te verlaten mocht het te hoog worden; het had geen zin een leeg huis te bewaken en daarbij voor de zoveelste keer de hele nacht tot aan de oksels in het koude water te moeten doorbrengen. Later hoorden we dat een aantal dagen na ons, twee andere gezinnen uit onze straat ook verhuisd zijn. Die zondag dat ze onze verhuiswagens zagen vertrekken, hebben ze AGS ingeschakeld om ook hun verhuizing te regelen.
De katten zijn nog steeds erg gestrest. Jasper duikt als hij een vreemd geluid hoort, weg onder een kast en Marcus begint zielig te huilen als we even uit beeld zijn of als het wat harder begint te regenen.

Over twee dagen verhuizen we naar een hotel waar we met onze katten zullen blijven tot we een nieuw appartement hebben gevonden. Geen huis meer dit keer, want Bolloré staat na ons verhaal om veiligheidsredenen enkel nog appartementen toe. Zaterdag gaan we, na de verhuizing naar Novotel, mijn laatste planten weghalen uit de tuin om die tijdelijk bij Arnaud en Corinne in hun tuin te stallen tot wij een nieuwe plek hebben gevonden. We gaan het huis controleren op vergeten spullen en dan hopen we dit verhaal definitief af te sluiten om een nieuw hoofdstuk te beginnen. Onze vliegtickets hebben we gewijzigd zodat we de tijd hebben om alle zaken rond huis en verzekering te regelen en af te handelen.
Jammer dan, dit keer geen zomer voor ons in Europa! Maar hopelijk volgt nu een nieuw en wat florissanter begin van een nieuwe tijd!