De eerste weken in Conakry

Het is begin juni 2012. Ik zit op het terras van ons huis en geniet van de staalblauwe vogeltjes met rode borst die met snelle vleugelslag van bloem naar bloem vliegen. Op de grond en in de regenplassen hippen kleine, ronde, zwartwitgevlekte vogeltjes naast knalrode vinkjes en laten hun hoge gekwiet horen. Eeuwig verstopt, nu tussen frisgroene bladeren van de hoge boom naast het huis klinkt de roep van een Krikkrak, een blauwe eksterachtige die ik nooit op foto weet te krijgen.
Na een urenlange regen die in de tuin een meer achterliet van zo’n twintig centimeter hoog – met in het midden daarvan de nieuwe klerenkast die we twee dagen geleden bij een timmerman in de buurt gekocht hadden, maar waarvoor we de tijd nog niet hadden gevonden om hem binnen te plaatsen – is het nu eindelijk droog en schijnt de zon weer volop. Zojuist zijn de eveneens bestelde twee tafels gebracht waarvan één bedoeld voor op het terras en de ander in mijn toekomstige werkkamer. Jammer genoeg zijn de deuropeningen hier wat smal, dus kreeg ik hem niet naar binnen. Nu staat dus de tafel van de werkkamer in de zitkamer en die van de zitkamer in de werkkamer.

Wat improviseren betreft heb ik hier mijn hart kunnen ophalen. Bij gebrek aan aardappelschilmes, heb ik een oud stuk in de tuin gevonden metaal, met een steen scherp geslepen, zodat we nu in ieder geval een snijdend keukenmes hebben. Dat kostte echter wel een uur of drie, maar dan heb je ook wat. Verder heb ik een kapot rotanbankje dat op het boventerras stond, gerepareerd met eveneens in de tuin gevonden oud hout en metalen buizen. Of die zwaargewichten houdt, moet ik nog ontdekken. En de gordijnrail die steeds naar beneden stort doordat de muren gemaakt schijnen te zijn van zandbeton en de spijkers – schroeven heb ik hier nog niet kunnen vinden – niet blijven zitten, heb ik definitief geïnstalleerd door de gaten van de muren met houtlijm en pulp vol te stoppen en daar de gespijkerde gordijnrail in te plakken. Uit de tuin heb ik allerlei planten geknipt of met wortel en al uit de grond gehaald die nu in doormidden gesneden plastic flessen, jampotten e.d. de kamer en het terras sieren. De oorspronkelijk donker auberginekleurige muren van de zitkamer heb ik wit geschilderd en daaraan hangen nu lijsten met collages van kattenfoto’s die ik uit kalenders geknipt heb en een pentekening van ons huis gezien vanaf de paillotte in de hoek van de tuin.

Verder hebben we sinds vrijdag een koelkast met vriezer die niet alleen vriest maar ook koelt! En sinds een paar dagen hebben we weer elektriciteit. De generator was kapot en aangezien elke wijk slechts 6 uur stroom krijgt per dag, waarvan de uren bovendien meestal in het holst van de nacht plaatsvinden, is een generator geen overbodige luxe. En sinds gister hebben we weer water. Ook dat is een probleem in de stad: er is niet genoeg water voor alle wijken, dus is er af en toe een beetje water, maar vaker nog niets. En dat in een land waar momenteel het water met bakken uit de lucht valt! Veel huizen hebben dus een reservoir, maar als het systeem niet werkt, ben je net zo ver van huis als zonder. Dus na een week kwakkelen met een loodgieter die de pomp steeds verkeerd op het waterreservoir aansloot, bedacht hij uiteindelijk een heel ingenieus en uiterst creatief systeem waarin het water niet alleen zinloos tussen de twee pompen en het reservoir circuleert en spuit als een jarige stadsfontein, maar nu ook het huis binnen leidt. Er zijn nog wel wat lekkages in huis, maar dat mag de pret niet drukken. Het huis begint er dus langzaam maar zeker als een echt huis uit te zien, in plaats van als kampeerplek.

Een zondag zijn we een stuk gaan rijden. Gewoon, de stad uit en de weg in richting Kindia, al wisten we dat we de stad zelf vermoedelijk niet zouden bereiken met ons late vertrek rond 10 uur. Om dan de stad uit te gaan is een hachelijke zaak en niet aan te raden. Eerst is er de nauwe, en enige weg die als een flessenhals het smalle schiereiland verlaat om zich te voegen bij de rest van de stad. Na een aantal minuten rijden op de zogeheten snelweg, raakten we in een kilometerslange file, wat mij een goed beeld opleverde van de markten en mensenmenigten in de buitenwijken van Conakry, maar is niet iets om vaker dan een enkele keer te herhalen. Autorijden wordt niet echt aangeraden, en ik begin meer en meer te begrijpen waarom. Vooral taxi´s rijden erg gevaarlijk en voegen zich blindelings in het verkeer – en als het even tegenzit, in je auto – wanneer ze in willen voegen en halen in zonder te kijken of er iemand achter of naast hen rijdt. Heel link. Verder zijn er erg veel vervelende en zeer corrupte politiemensen die het een aangenaam en lucratief tijdverdrijf vinden om blanken aan te houden. Als ze dat doen met een warme glimlach, ach waarom ook niet, maar er zijn er enkelen onder die je het bloed onder je nagels vandaan halen. Jérôme rijdt normaal gesproken met een chauffeur, als hij werkt, behalve ’s avonds, ‘s morgensvroeg en in het weekend. Gelukkig rijdt hij goed en heeft een snelle reactie, maar zelfs dan slaat de schrik je soms om het hart. Ik wacht het dus nog even af voor ik zelf in een auto achter het stuur spring.

Een ander weekend brachten we door op een van de eilanden van de groep Îles de Loos: Kassa. We sliepen in een hotelkamer die uitkeek op zee. Het was het laatste weekend dat het hotel open was voor het i.v.m. het regenseizoen voor zo’n tweeëneenhalve maand zou sluiten. We troffen het met het weer. Hoewel het zwaarbewolkt was toen we met de boot vertrokken, klaarde het op en werd het prachtig weer. Het was heerlijk rustgevend na de drukte van de stad.

Ook rustgevend zijn de lokale restaurantjes die uitzien op zee, zoals ‘Obama’ en ‘Mille Pattes’. De laatste heeft heerlijke bamboestoelen met kussens gemaakt van pagnes als patchwork. Maracuja’s vechten om een plaatsje op de houten balustrades terwijl de zeewind je huid streelt en zon door de bladeren glinstert.
De talloze markten in Conakry zijn niet rustgevend, maar wel heerlijk. Vol geroezemoes, vol kleur en vol leven. Op dit moment vlak voor het regenseizoen worden overal heerlijk geurende maïskolven gegrild op kleine bbq’s. Verderop bieden vrouwen gefrituurde beignets aan en gebakken banaan en daarnaast staan tafels vol rode, oranje en groene mango’s . Trossen bananen liggen uitgestald op tentdoeken met daarnaast gevlochten manden vol grote, felgekleurde pepers. Boven de markt cirkelen gieren loom rond in de warme lucht.
Langs de kant van de weg proberen mannen hun plastic waterketels en regenboogkleurige teiltjes te verkopen en een ander zwaait telefoonkaarten in een lange streng voor de ramen van de automobilisten in de hoop op een goede verkoop. Een vrouw met op haar hoofd een stapel gebloemde en beschreven pagnes manoeuvreert zich handig tussen de kraampjes door. Een ander verkoopt dubieuze stopcontactdozen met grappige kleurtjes waarvan je je afvraagt of ze bedoelt zijn voor gebruik of voor de sier (vermoedelijk voor de sier, de mijne brandde na een dag door en liet een gesmolten snoer achter, vastgeplakt aan de keukentafel). En op de hoek van de straat proberen twee jongens jonge hondjes te verkopen. Veel succes hebben ze blijkbaar niet, want we zien de hondjes in de loop der weken flink groeien. Tot ze er opeens op een dag niet meer staan met jonge hondjes, maar met grote, witte konijnen.
Er zijn straten waar alleen maar meubels verkocht worden, en straten waar enkel winkels met metaalwaren te vinden zijn waar enorme scheppen – made in China – de ingang omlijsten. En overal tussendoor trachten taxi’s een snellere route te vinden van a naar b. Soms klinken er opeens een stel djembé’s en anders is er wel iemand met een radio die probeert zijn muziek net iets luider te laten klinken dan die van zijn buurman.