Le Chien qui fume

Het was enigszins riskant om deze trip te maken, zo vlak voor het aanbreken van het regenseizoen, maar we gokten het erop. Het zou een lichte trektocht worden naar de top van de nabijgelegen berg Kalilouma. Deze wordt ook wel ‘le chien qui fume genoemd, aangezien zijn hondenvorm in de loop van de ochtend schuil gaat in een dichte mist. Volgens de twee gidsen die we in Frankrijk gekocht hadden, was de voettocht van 10 kilometer redelijk gemakkelijk en goed te doen. Het was jammer dat we zo vroeg op moesten – vier uur zaten we reeds in de auto – maar voor de rest hadden we er erg veel zin in. Met zo’n 10 man en vier auto’s gingen we vol goede moed op weg.

De stad verlaten op dit vroege tijdstip was niet moeilijk, er was weinig verkeer en nog geen vervelende politie die ons aan kon houden om om geld te zeuren. Tegen de tijd dat de zon opkwam, arriveerden we in een klein dorpje aan de voet van de berg. We lieten onze auto’s daar achter en gingen vol goede moed op pad. Het begin van de weg ging geleidelijk omhoog en voerde ons langs lome hellingen waar kleine plantages werden afgewisseld door velden vol zacht wuivende palmbomen tegen een roze ochtendlucht. Felkleurige sprinkhanen sprongen op tussen de planten en een aantal kleine, zwarte slangen met grijze kraag vluchten schichtig over het laterietpad naar de veilige berm aan de overzijde.
Maar al snel ging het pas steiler omhoog en waar ik gewend was aan bergen die soms stijgen, soms dalen, deze berg vertikte het. Naarmate de zon hoger kwam te staan, werd de weg steiler. In het begin had iedereen nog volle aandacht voor het fraaie landschap, maar naarmate de ochtend vorderde, werd het fotonemen allengs minder. We stopten steeds vaker, dronken maar weer eens wat water en schuifelden dan zonder veel woorden en steeds vermoeider verder achter elkaar aan. Na zo’n drie-en-een-half uur bereikten we eindelijk bijna de top. Bijna, want de laatste dertig meters waren van een steilheid die het laatste beetje energie uit ons wrong. Maar toen was er een adembenemend uitzicht op de omgeving rond Coyah, de stad waar het mineraalwater vandaan komt. We ploften neer op een rotsblok en genoten van de ervaring hier te zijn. Een rivier stroomde traag te midden van zachtgroen glooiende heuvels en bossen. We waren net op tijd gearriveerd. Nog geen kwartier later, kwamen de wolken opzetten en de eerste huizen van Goyah’s buitenwijken verdwenen in de schaduw. De hond had zijn eerste sigaret opgestoken en had de smaak te pakken. Al snel was de hele berg in het wolkendek gehuld en was er niets meer te zien dan de rotsen rondom ons en witte wolken.

Met de auto gingen de meest vermoeiden – allen dus – naar beneden. We zouden wat gaan drinken bij de ‘L’Auberge Chien Qui Fume’, maar ondanks de reservering die we de dag tevoren geplaatst hadden, werden er wel keurig tafels en stoelen voor ons neergezet, maar daarna verdwenen de medewerkers van de Auberge naar binnen en lieten ons aan ons lot over. Op onze vraag of we misschien iets konden bestellen, iets te eten of te drinken, werd ontkennend geantwoord. Er zou laat in de middag pas naar de markt gegaan worden om inkopen te doen, maar als we wilden, mochten we gerust wachten. Dat hebben we maar niet gedaan.
We reden tegen twaalf uur terug naar Conakry waar de straten inmiddels volgestroomd waren met ontelbare hoeveelheden vrachtwagens, personenwagens en – natuurlijk – politiemensen die hongerig uitkeken naar hun extra verdiensten van die dag.

De rest van de zondag brachten we loom door. ‘s Avonds nestelden we ons op het terras waar de friszoete geur hing van de pas geplante, bloeiende rozen. Her en der in de tuin en op het boventerras staan nu ook jonge bougainvilleas in allerlei kleuren en zoetgeurende jasmijn in cannaries. De overzijde van de tuin is echter niet makkelijk beplantbaar. De grond loopt af richting het noorden en er is slechts een smalle bovenlaag met gezonde aarde boven de rotsen en het grondwater staat er erg hoog. Loulou, een Guineese vriendin van ons, vertelde dat nog niet eens zolang geleden onze wijk niet bestond en waar nu huizen staan, enkel zee en rotsen was. Dat verklaart dus ook waarom we in onze tuin tientallen krabben hebben van zo’n 15 bij 15 cm groot die gaten graven in de tuin waar een mol u tegen zou zeggen. Richting het zuiden is de grond hoger en beter en de meeste planten die niet van natte voeten houden, heb ik naar hogere delen verhuisd. Ik hoop dus dat als alles eenmaal gaat aanslaan, de tuin een prachtig gezicht moet gaan worden.